24 November

De dood ademt in mijn nek.
Zoals het bekende November gevoel, maar toch een beetje anders.
De dood van mijn dromen, wetende dat zij mij alleen maar trachten af te leiden
van die stille getuige binnenin,
wat naar mij kijkt als een dode masker met lege ogen, zonder enig verlangen.
De veroudering kraakt in mijn botten.
Maar ondanks de kille vingers van November met haar vochtig verdriet heb ik lief.