Bespiegeling

Het  maken van mijn sculpturen en schilderijen impliceert keuzes maken en een positie innemen. Dit gebeurd al doende, meestal maar half bewust. Het werk gaat ergens over, ontstaan vanuit een bepaalde achtergrond, er is een hang naar een bepaalde esthetiek.

De confrontatie van mijn werk en een omgeving dwingt mij om mijn positie uit te klaren. De afgelopen herfst ging dat over het expliciteren en tegelijk relativeren van mijn waarden-oriëntatie en "geloofsovertuigingen". Het maakte mij bewust van hoezeer hetgeen ik of anderen geloven bepaald wat we kunnen waarnemen en ervaren. Anderzijds zijn het ervaringen die tot een emotionele gehechtheid aan bepaalde geloofsovertuigingen leiden. 

Nu maakt de confrontatie met de omgeving vooral dat hetgeen wat ik zo graag wilde en nagestreefd heb in mijn leven, omdat ik dacht dat het nodig te hebben of dat het van grote waarde was, fors gerelativeerd moet worden. 

Met iets willen of geloven is niets mis maar de gehechtheid en het belang wat er aan wordt toegekend is relatief. Uiteindelijk hebben die emotionele banden maar tijdelijk betekenis en vallen ten laatste weg als de dood komt, wat onvermijdelijk is. Maar juist dat geeft een heel grote vrijheid want er is niet veel te verliezen want niet sowieso al verloren is. En die vrijheid geeft vreugde en nieuwe goesting om te creëren. De dood geeft leven.